Όλη η δημιουργία εκδιπλώθηκε μέσα από ένα πρωταρχικό αιδοίο, το οποίο υπέστη ένα τρομαχτικό και αδυσώπητο οργασμό. Από ποιον; Από τον ίδιο του τον εαυτό, εφόσον τίποτε άλλο δεν υπήρχε πέραν αυτού. Και επειδή, όπως μας θυμίζει και η παρμενίδεια θέση,
«ό,τι υπάρχει δεν μπορεί παρά να υπάρχει πάντα και ό,τι δεν υπάρχει ούτε και ποτέ θα υπάρξει»
όλη αυτή η δημιουργία ‘κοιμόταν’ μέσα στο πρωταρχικό αυτό αιδοίο μάλλον σε μακαριότητα.
Ένας αυτό-αυνανισμός λοιπόν του αιδοίου φέρνει στο φως το παν.
Και κάποια στιγμή εμφανίζονται σε κάποιες περιοχές του παντός τα φύλα, αυτή η παράξενη εφεύρεση, με σκοπό την εξέλιξη και τη συνειδητοποίηση.
Η πράξη ένωσης των φύλων είναι μια μακρινή ανάμνηση και επανάληψη του αρχικού οργασμού. Όσο δυνατή όμως και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φτάσει τη δυναμική της αυτό-ικανοποίησης, όπου τα κύματα της ενέργειας παράγονται και αναλίσκονται σε ένα κλειστό βρόχο συντονισμού, όπου η ένταση όλο και ενισχύεται φτάνοντας σε απειροστό βαθμό. Αυτός ο απειροστός βαθμός θυμίζει την πρωταρχική έκρηξη δημιουργίας του Σύμπαντος (big bang).
Στο πνεύμα αυτό, η κατά μόνας ηδονή είναι το μικροκοσμικό αντίστοιχο της κοσμικής δημιουργίας, και η σεξουαλική πράξη μια αδύναμη μίμηση, η οποία προέκυψε από την αναγκαιότητα της εξέλιξης.
Saturday, November 15, 2008
Subscribe to:
Posts (Atom)