στο πνεύμα των ημερών…

προσπαθούν πάση θυσία να μας κάνουν να χαρούμε συγκεκριμένες ημερολογιακές περιόδους του χρόνου (με προεξάρχουσα περίοδο τα Χριστούγεννα), να χαρούμε με συγκεκριμένο τρόπο, να γελάσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, να ψωνίσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμη και να γαμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο…

ΕΓΩ
το αρνούμαι (προτιμότερα είναι τα σκουπίδια στο δέντρο από τα ψεύτικα τυποποιημένα τους χαμόγελα, γιατί εκείνα τουλάχιστον εκφράζουν μια πραγματική εσωτερική κατάσταση)…

προσπαθούσαν και προσπαθούν να διασκεδάσουμε με συγκεκριμένο τρόπο μέσα από μια μεγάλη γκάμα βέβαια προτιμήσεων, από το φριχτο-σκυλέ μέχρι τα μπαράκια με την άπειρη κάπνα και τα δισταχτικά χαμόγελα που μόνο για μια ενίσχυση της αυτοπεποίθησης μπορούν να λειτουργήσουν…

όπως και προσπαθούσαν και προσπαθούν να οργανώσουμε τον χρόνο μας σύμφωνα με το καθιερωμένο μοτίβο τους: πολλή δουλειά (πρώτη, δεύτερη και ει δυνατόν και τρίτη δουλειά) , και άγρια εκφόρτιση της πλεονάζουσας έντασης κάποιες ώρες σε κάποιες νύχτες χωρίς άχρηστες συναισθηματικές ανταλλαγές αλλά απλά και μόνο με λίγο γρήγορο σεξ (ίσως ούτε κι αυτό, κι ένα τσιμπουκάκι αρκεί…)

γιατί ο περισσότερος χρόνος, το συναίσθημα και η φαντασία δεν βοηθούν στο παραμικρό την οικοδόμηση του καταναλωτικού πύργου τους, αυτού του νέου πύργου της Βαβέλ, που σκοπό έχει όχι τη διείσδυση στα ουράνια υπερκόσμια μυστικά (όπως στον μύθο), αλλά τη χωρίς λόγο και χωρίς απόλαυση συνεχή εργασία απρόσωπων εργατών απρόσωπων χωρών μιας απρόσωπης γης

και όλα θα παραμένουν έτσι, όσο - ευτυχώς γι αυτούς - οι τηλεοπτικές τιποτενιότητες έχουν πάρει τη θέση των βιβλίων και των συζητήσεων

ΕΓΩ
αρνούμαι τον γενναίο νέο κόσμο τους, γιατί ούτε γενναίος είναι ούτε νέος ούτε κόσμος…

και στη θέση των αηδιών που συνεχώς φυτεύουν στο μυαλό μας είτε φανερά είτε ύπουλα, προτείνω την ανυπακοή, το πάγωμα του χρόνου, τον έρωτα, το συναίσθημα, την άκρατη ηδονή, τις άπειρες συζητήσεις, την ελεύθερη έκφραση, την απέραντη διαφωνία…

για μια ηδονή όχι θεραπεία στις όποιες εντάσεις, αλλά ηδονή για την ηδονή καθ εαυτή και την έκσταση που μας φέρνει, μια ηδονή που μας μεταμορφώνει από απρόσωπα στρατιωτάκια σε τεμνόμενα άτομα που επικοινωνούν κι έτσι γεννούν αλήθειες…

Dream 7 (Shadow-play) - Weirdo

Ακολουθεί το πολύ ατμοσφαιρικό όνειρο μιας φίλης, της weirdo (http://sweet-and-tender-hooligan.blogspot.com/), της μόνης που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση των ονείρων σας...

Ξέρεις πώς είναι. Να νιώθεις το σώμα σου εδώ, αλλά το μυαλό να ντοπάρει τις αισθήσεις σου, να σε παρασύρει αλλού..
Σε είδα ξανά. Εμφανίστηκες απ’ το πουθενά, όταν ο χρόνος σταμάτησε σε μια μέρα που θυμάμαι πως δεν έδυσε ποτέ.. Σε ένιωσα. Με έπιασες απ’ το χέρι σιωπηλός κι εγώ σ’ ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω. Το ίδιο γκρίζο γύρω μας, όπως τότε.. Περπατούσαμε κι άκουγα την ανάσα σου αργή, βαθιά, ώσπου η καρδιά μου συγχρονίστηκε στον δικό σου χτύπο.
Κοίταξα κάτω κι είδα το έδαφος στα πόδια μας να αλλάζει χρώματα. Ζαλίστηκα, σε τράβηξα να σταματήσουμε.. « - Μην κοιτάς χαμηλά.. Ψηλά κοίτα..» Δεν μου μίλησες. Ποτέ δεν μου μίλησες.. Όμως εγώ αφουγκραζόμουν τον ψίθυρο της ψυχής σου κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια, ακόμη κι όταν μπορούσα να φαντάζομαι μόνο την παρουσία σου πίσω από τοίχους..
Έκλεισα τα δικά μου προσπαθώντας να φυλακίσω τη στιγμή, καθώς τα άκρα μου βυθίζονταν στη δίνη μιας πρωτόγνωρης υγρής αίσθησης. Ένα αδιάβροχο κύμα ηλεκτρισμού άρχισε να διαπερνά τις φλέβες μου. Νοσταλγία μιας ανάμνησης που δεν πρόλαβα να αποκτήσω.. Τίποτα δεν έβγαζε νόημα, όμως αισθανόμουν όλους τους σωστούς λόγους για να είναι αληθινό. Μου κρατούσες το χέρι κι ήμουν ζωντανή.
Κενά μνήμης και αλλαγή καρέ.. Ποιος είναι πιο δυνατός τελικά; Πίσω στο γκρίζο. Η καρδιά μου ακίνητη. Αθόρυβη. Χωρίς χρώμα. Και τα χέρια μου πάλι άδεια…

Ήθελα να φωνάξω. Προσπάθησα. Όμως ακόμη κι αν ξυπνούσα, ήξερα πως δεν θα μ’ άκουγε κανείς..

371

ερωτευμένη
ξαπόσταινε ανάμεσα σε συρρικνώσεις φύλων
τα αγγίγματα
εριστικά
δυσοίωνα
περιφραστικά
την ενοχλούσαν
καθώς ένιωθε πάνω στο δέρμα της τις αντιφάσεις