Περί πάτρης

Τελικά είναι τόσο κακό, τόσο ποταπό, τόσο φασιστικό να μιλάς με θαυμασμό για τον πολιτισμό της πατρίδας σου; Γιατί πρέπει από τη στιγμή που σου αρέσουν και απολαμβάνεις τους αρχαίους συγγραφείς να σε κοιτάνε με μισό μάτι σαν αναχρονιστικό φασίστα ή τουλάχιστον ελληνομανή; Γιατί φτάσαμε στο σημείο να μιλάμε για τους αρχαίους μας στα κρυφά μη τυχόν παρεξηγηθούμε; Γιατί προσέχουμε μη τυχόν μας κακοχαρακτηρίσουν αν μιλήσουμε για τον μοναδικό πλούτο και εκφραστικότητα της γλώσσας μας, για την αγάπη μας για τις δοτικές, τις υπογραγραμμένες, τα πνεύματα και τους τόνους;
Μήπως παρεξηγήσαμε την παγκοσμιοποίηση και τη θεωρήσαμε ως μια υποχρεωτική για όλους άοσμη και άγευστη κοινότητα καταναλωτικών ηθών, όπου κυριαρχεί ως μοναδική αλήθεια το politically correct;
Προτείνω την επιστροφή στο παράδοξο, το προσωπικό, το συναίσθημα. Νιώθω την ανάγκη ενστάλαξης του ρομαντισμού και ο ρομαντισμός είναι κενός χωρίς τα άτομα, τον έρωτα, τις λαχτάρες, τις εξεγέρσεις και τις πατρίδες.