στο πνεύμα των ημερών…

προσπαθούν πάση θυσία να μας κάνουν να χαρούμε συγκεκριμένες ημερολογιακές περιόδους του χρόνου (με προεξάρχουσα περίοδο τα Χριστούγεννα), να χαρούμε με συγκεκριμένο τρόπο, να γελάσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, να ψωνίσουμε με συγκεκριμένο τρόπο, ακόμη και να γαμήσουμε με συγκεκριμένο τρόπο…

ΕΓΩ
το αρνούμαι (προτιμότερα είναι τα σκουπίδια στο δέντρο από τα ψεύτικα τυποποιημένα τους χαμόγελα, γιατί εκείνα τουλάχιστον εκφράζουν μια πραγματική εσωτερική κατάσταση)…

προσπαθούσαν και προσπαθούν να διασκεδάσουμε με συγκεκριμένο τρόπο μέσα από μια μεγάλη γκάμα βέβαια προτιμήσεων, από το φριχτο-σκυλέ μέχρι τα μπαράκια με την άπειρη κάπνα και τα δισταχτικά χαμόγελα που μόνο για μια ενίσχυση της αυτοπεποίθησης μπορούν να λειτουργήσουν…

όπως και προσπαθούσαν και προσπαθούν να οργανώσουμε τον χρόνο μας σύμφωνα με το καθιερωμένο μοτίβο τους: πολλή δουλειά (πρώτη, δεύτερη και ει δυνατόν και τρίτη δουλειά) , και άγρια εκφόρτιση της πλεονάζουσας έντασης κάποιες ώρες σε κάποιες νύχτες χωρίς άχρηστες συναισθηματικές ανταλλαγές αλλά απλά και μόνο με λίγο γρήγορο σεξ (ίσως ούτε κι αυτό, κι ένα τσιμπουκάκι αρκεί…)

γιατί ο περισσότερος χρόνος, το συναίσθημα και η φαντασία δεν βοηθούν στο παραμικρό την οικοδόμηση του καταναλωτικού πύργου τους, αυτού του νέου πύργου της Βαβέλ, που σκοπό έχει όχι τη διείσδυση στα ουράνια υπερκόσμια μυστικά (όπως στον μύθο), αλλά τη χωρίς λόγο και χωρίς απόλαυση συνεχή εργασία απρόσωπων εργατών απρόσωπων χωρών μιας απρόσωπης γης

και όλα θα παραμένουν έτσι, όσο - ευτυχώς γι αυτούς - οι τηλεοπτικές τιποτενιότητες έχουν πάρει τη θέση των βιβλίων και των συζητήσεων

ΕΓΩ
αρνούμαι τον γενναίο νέο κόσμο τους, γιατί ούτε γενναίος είναι ούτε νέος ούτε κόσμος…

και στη θέση των αηδιών που συνεχώς φυτεύουν στο μυαλό μας είτε φανερά είτε ύπουλα, προτείνω την ανυπακοή, το πάγωμα του χρόνου, τον έρωτα, το συναίσθημα, την άκρατη ηδονή, τις άπειρες συζητήσεις, την ελεύθερη έκφραση, την απέραντη διαφωνία…

για μια ηδονή όχι θεραπεία στις όποιες εντάσεις, αλλά ηδονή για την ηδονή καθ εαυτή και την έκσταση που μας φέρνει, μια ηδονή που μας μεταμορφώνει από απρόσωπα στρατιωτάκια σε τεμνόμενα άτομα που επικοινωνούν κι έτσι γεννούν αλήθειες…

Dream 7 (Shadow-play) - Weirdo

Ακολουθεί το πολύ ατμοσφαιρικό όνειρο μιας φίλης, της weirdo (http://sweet-and-tender-hooligan.blogspot.com/), της μόνης που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση των ονείρων σας...

Ξέρεις πώς είναι. Να νιώθεις το σώμα σου εδώ, αλλά το μυαλό να ντοπάρει τις αισθήσεις σου, να σε παρασύρει αλλού..
Σε είδα ξανά. Εμφανίστηκες απ’ το πουθενά, όταν ο χρόνος σταμάτησε σε μια μέρα που θυμάμαι πως δεν έδυσε ποτέ.. Σε ένιωσα. Με έπιασες απ’ το χέρι σιωπηλός κι εγώ σ’ ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω. Το ίδιο γκρίζο γύρω μας, όπως τότε.. Περπατούσαμε κι άκουγα την ανάσα σου αργή, βαθιά, ώσπου η καρδιά μου συγχρονίστηκε στον δικό σου χτύπο.
Κοίταξα κάτω κι είδα το έδαφος στα πόδια μας να αλλάζει χρώματα. Ζαλίστηκα, σε τράβηξα να σταματήσουμε.. « - Μην κοιτάς χαμηλά.. Ψηλά κοίτα..» Δεν μου μίλησες. Ποτέ δεν μου μίλησες.. Όμως εγώ αφουγκραζόμουν τον ψίθυρο της ψυχής σου κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια, ακόμη κι όταν μπορούσα να φαντάζομαι μόνο την παρουσία σου πίσω από τοίχους..
Έκλεισα τα δικά μου προσπαθώντας να φυλακίσω τη στιγμή, καθώς τα άκρα μου βυθίζονταν στη δίνη μιας πρωτόγνωρης υγρής αίσθησης. Ένα αδιάβροχο κύμα ηλεκτρισμού άρχισε να διαπερνά τις φλέβες μου. Νοσταλγία μιας ανάμνησης που δεν πρόλαβα να αποκτήσω.. Τίποτα δεν έβγαζε νόημα, όμως αισθανόμουν όλους τους σωστούς λόγους για να είναι αληθινό. Μου κρατούσες το χέρι κι ήμουν ζωντανή.
Κενά μνήμης και αλλαγή καρέ.. Ποιος είναι πιο δυνατός τελικά; Πίσω στο γκρίζο. Η καρδιά μου ακίνητη. Αθόρυβη. Χωρίς χρώμα. Και τα χέρια μου πάλι άδεια…

Ήθελα να φωνάξω. Προσπάθησα. Όμως ακόμη κι αν ξυπνούσα, ήξερα πως δεν θα μ’ άκουγε κανείς..

371

ερωτευμένη
ξαπόσταινε ανάμεσα σε συρρικνώσεις φύλων
τα αγγίγματα
εριστικά
δυσοίωνα
περιφραστικά
την ενοχλούσαν
καθώς ένιωθε πάνω στο δέρμα της τις αντιφάσεις

Κοσμικός Αυνανισμός

Όλη η δημιουργία εκδιπλώθηκε μέσα από ένα πρωταρχικό αιδοίο, το οποίο υπέστη ένα τρομαχτικό και αδυσώπητο οργασμό. Από ποιον; Από τον ίδιο του τον εαυτό, εφόσον τίποτε άλλο δεν υπήρχε πέραν αυτού. Και επειδή, όπως μας θυμίζει και η παρμενίδεια θέση,
«ό,τι υπάρχει δεν μπορεί παρά να υπάρχει πάντα και ό,τι δεν υπάρχει ούτε και ποτέ θα υπάρξει»
όλη αυτή η δημιουργία ‘κοιμόταν’ μέσα στο πρωταρχικό αυτό αιδοίο μάλλον σε μακαριότητα.
Ένας αυτό-αυνανισμός λοιπόν του αιδοίου φέρνει στο φως το παν.
Και κάποια στιγμή εμφανίζονται σε κάποιες περιοχές του παντός τα φύλα, αυτή η παράξενη εφεύρεση, με σκοπό την εξέλιξη και τη συνειδητοποίηση.
Η πράξη ένωσης των φύλων είναι μια μακρινή ανάμνηση και επανάληψη του αρχικού οργασμού. Όσο δυνατή όμως και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φτάσει τη δυναμική της αυτό-ικανοποίησης, όπου τα κύματα της ενέργειας παράγονται και αναλίσκονται σε ένα κλειστό βρόχο συντονισμού, όπου η ένταση όλο και ενισχύεται φτάνοντας σε απειροστό βαθμό. Αυτός ο απειροστός βαθμός θυμίζει την πρωταρχική έκρηξη δημιουργίας του Σύμπαντος (big bang).
Στο πνεύμα αυτό, η κατά μόνας ηδονή είναι το μικροκοσμικό αντίστοιχο της κοσμικής δημιουργίας, και η σεξουαλική πράξη μια αδύναμη μίμηση, η οποία προέκυψε από την αναγκαιότητα της εξέλιξης.

Περί δημιουργίας

Κάθε μορφή από τη στιγμή της γέννησης της έχει μέσα της τον σπόρο της καταστροφής της. Ο νόμος της εντροπίας το εγγυάται αυτό.
Εκτός των φυσικών υλικών και βιολογικών μορφών (ορυκτά, φυτά, ζώα, άνθρωποι, κατασκευάσματα του ανθρώπου), και τα νοητικο-συναισθηματικά δομήματα (ανθρώπινη προσωπικότητα, φιλική ή ερωτική σχέση) παρουσιάζουν προβλήματα συνοχής και διατήρησης είτε εκ των έξω, είτε εκ των έσω. Ακόμη δηλαδή και να υπάρχει μια ευτυχής συγκυρία εξωτερικών συνθηκών, το φυσικό ή νοητικο-συναισθηματικό δόμημα εμφανίζει τάσεις αυτό-καταστροφής που αργά ή γρήγορα οδηγεί αναπόφευκτα σε μια διάλυση στα εξ ων συνετέθη.
Ποιος είναι τελικά ο παράδεισος απ τον οποίο βίαια εκβληθήκαμε; Μήπως είναι η ανυπαρξία, η μήτρα κάθε ύπαρξης αλλά και το τελικό καταφύγιο της;
Μήπως η γέννηση, η δημιουργία είναι ένα πείραμα που όσο και να επαναλαμβάνεται είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή; Ποιος όμως είναι αυτός που γεννά ώστε μέσα από την έκβαση αυτού του πειράματος να διδαχθεί; Ο παγκόσμιος νους του Αναξαγόρα; ή μήπως ακόμη και αυτός είναι ένα γέννημα που θα καταβροχθίσει τον εαυτό του;
Αν πίσω από όλα είναι το μη όν (αυτό που δεν υπάρχει), ίσως δεν διδαχθεί ποτέ, εφόσον δεν υπάρχει, και έτσι δεν μπορεί να υποστεί τίποτα. Οπότε αέναα και μάταια θα συνεχιστεί το παιχνίδι της δημιουργίας, όπου ό, τι γεννιέται ούτε θα το έχει αποφασίσει, ούτε θα ξέρει το γιατί. Απλά δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί ό, τι δεν υπάρχει δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο να δοκιμάσει να υπάρξει.

510

δεν είχε καμία ένδειξη
μόνο προϊστορίες διακεκριμένων γελώτων
μέσω αυτών μεγαλούργησε
επιχειρώντας άρρητες κολακείες
μέσα από τη δυσμένεια
την αξιοπρεπή δυσμένεια
την άνευ όρων δυσμένεια

βυθίστηκε
και η λήθη
σαν μαύρο φως
τον ματαίωσε

Dream-6

Returning from the city where he had met his girl, he sees in his town or instead of his town, in the place of his town, a deformed landscape, a space where the emotions are the dominant elements, in a level of a virtual projection and not of a continuous series of facts.
A wrecked faculty wholly smoked and blackened, someday flourished but now dead. Only smokes continue to elicit from crumbly funnels, which have not been operating for years. A cemetery, where all the engravings of the names of the dead have faded out, converting the marbles into an archeology of noise. Cars being abandoned and disemboweled, becoming from active advocates into deployed guards of zeroness.
In spite of the denaturation of everything, he discerns his house, opens the door and hears the sound of the mobile of his girl.
It seems impossible. How can she wait for him here, since he had left her in her city, miles away, a few hours before...

(at last completed...)