Συναντήσεις

«Δεν θα μπορούσα ποτέ να πιστέψω ότι μια ερωτική σκηνή θα μπορούσε να διατηρηθεί στην αιωνιότητα, μέχρι που παρευρέθηκα στα απομεινάρια της έκρηξης του Περπετουά στη νήσο Αβερουά. Όλη η κοινότητα είχε αιφνιδιαστεί από τη λάβα, παραμένοντας ο καθένας στη στάση που βρισκόταν τη στιγμή της καταστροφής. Μέσα σ αυτό το ζωντανό μουσείο, εκείνος ήταν λίγο ανασηκωμένος σαν να ένιωσε για δέκατα του δευτερολέπτου ότι κάτι τους πλησίαζε απειλητικά. Ενώ ήταν πεσμένος πάνω της, καθώς έκαναν έρωτα, αυτό το ελαφρό ανασήκωμα έφερε στα μάτια των θεατών το πέος του λίγο αποτραβηγμένο από το βάθος του αιδοίου της. Αλλά αυτό που κυρίως μαγνητίζει τη ματιά των θεατών είναι το ύφος της κοπέλας, όπου συνευρίσκονται η έντονη ηδονή μαζί με ένα τρόμο που πρόλαβε να ταράξει για απειροελάχιστο χρόνο την απόλυτη άφεση της»

Απόσπασμα από το «Συναντήσεις με δύσθυμους ανθρώπους» της Mary Ascleton, μτφρ. Στράτος Ιωαννίδης, Εκδ. Virtual, Σύρος, 1999

Ώρκη

Δεν μπορούσε να σηκώσει ούτε το κεφάλι του, ούτε το κεφάλι του. Νυχθημερόν βολιδοσκοπούσε την πιθανότητα ευρηματικών ατυχημάτων, τοποθετημένων εντός κύβων αδαμαντοκοπημένων. Η βάναυση επιβουλή των θεόρατων πελμάτων που είχαν ναυαγήσει φοβούμενα την θανατηφόρο τους σμίκρυνση, τον στενοχώρησε ιδιοτελώς. Δίνη ιώδους κόνεως με ανταύγειες διαθεσιμότητας εφόρμησε στον πάνω δεξιό γομφίο του με διφορούμενες προοπτικές με αποτέλεσμα εκείνος να νυστάξει προσοδοφόρα. Τελικά προτίμησε ένα διχαλωτό νεύρο, με στήμονες και άπνοα στίγματα. Ήταν μερικώς άνθρωπος, ένα αρχαιοτυπικό λείψανο ενός αρθρωτού πόθου. Απενδύθηκε την ημι-ανθρωπινότητα του και κραύγασε σαν γιγάντια ώρκη.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα «Εις τας Συρακούσας πανταχόθεν» του William Friedrich, μτφρ. Γ. Γεωργιωδιανός, Εκδ. Life-Engine, Φίλιπποι, 2009.

Περί αλοιφών

Η μεσαιωνική τεχνική της θεραπευτικής αλοιφής: Πυροβολεί κάποιος έναν άνθρωπο και του προκαλεί μια πληγή. Υπήρχε στον ύστερο μεσαίωνα μια πρακτική συμπαθητικής μαγείας, όπου τοποθετούνταν η θεραπευτική αλοιφή όχι πάνω στην πληγή, αλλά στην κάνη του όπλου απ' όπου έφυγε η σφαίρα που την προκάλεσε, βάσει της ιδέας ότι η σφαίρα έφερε σε επαφή τα δύο απομακρυσμένα και αρχικά άσχετα πράγματα, την κάνη του όπλου και το τμήμα του ανθρώπινου σώματος που επλήγη. Ενδιαφέρουσα είναι στο σημείο αυτό η ανατροπή της αιτιακής ροής. Εφόσον η σφαίρα έφυγε από το όπλο και κατέληξε στον άνθρωπο είναι λογικό να σκεφτεί κανείς ότι, αν υπάρχει κάποια ροή ενέργεας, η ροή αυτή κατευθύνεται από το όπλο στον άνθρωπο. Στη συγκεκριμένη όμως περίπτωση υπονοείται η αντίστροφη ροή, ότι έχουν δηλαδή μεταβιβαστεί τα χαρακτηριστικά του ανθρώπου μέσω κάποιας ενεργειακής μεταφοράς στο όπλο, οπότε η επάλειψη του θεραπεύει όχι το όπλο αλλά τον άλλο πόλο που συνδέθηκε πλέον άρρηκτα μαζί του.

(Painting: The Death of Love by Dorothy Tennant)

οχυρω...

....Στην κατάσταση που είχε πια διαμορφωθεί, το μόνο που την απασχολούσε ήταν το αν ήταν εκείνη κάποιο όν που διέθετε σκέψεις ή οι ίδιες οι σκέψεις της μορφοποιούσαν κάποια οντότητα που είχε τη ψευδαίσθηση της αυτόνομης ύπαρξης. Το ερώτημα ήταν καίριο και έπρεπε να δώσει απάντηση άμεσα. Γιατί αν ήταν εκείνη κάποια που σκεφτόταν, τότε είχε ακόμη και τώρα ευθύνη των σκέψεών της. Αν αντίθετα οι σκέψεις αρθρώνονταν από μόνες τους και τη δομούσαν αντί εκείνη να τις δομεί, τότε θα μπορούσε να αφεθεί χωρίς άγχος στη διαδοχή των σκέψεών της, σαν κάποιον που πίνει ράθυμα το καφέ του και παρακολουθεί τους περαστικούς, χωρίς να μπορεί να επέμβει ούτε στην επιλογή, ούτε στη σειρά διαδοχής των περαστικών. Ένα μεγάλο άγχος τη διαπέρασε. Δεν είχε κανένα λογικό ή άλλο κριτήριο που θα την κατηύθυνε προς την μια ή την άλλη εκδοχή. Ήταν καταδικασμένη να μη μάθει ποτέ την αλήθεια…

[Απόσπασμα από την οχυρωμένη]

Copyright markos-the-gnostic

499

ερυθριώσα κόμη κυανών δακτύλων
επέμενε πως η αγάπη του θα ήτο αιωνία
ο φόβος της κολάσεως γέλως μέχρι δακρύων
κι εκείνη το θεώρησε ως απαλή μωρία

Ars Amatoria (an excerpt)

Απόσπασμα από ένα εγειρόμενο μυθιστόρημα

"
Βρισκόμουν δεμένος μέσα σ’ ένα σκοτεινό υπόγειο. Βλοσυροί καλόγεροι ανεβοκατέβαιναν στο κελί μου, με στόχο να με εξαναγκάζουν να ομολογήσω. Στο βλέμμα τους ένοιωθα ότι με αντιμετώπιζαν σαν αχρείο σατανιστή, αν όχι την ενσάρκωση του ίδιου του Σατανά. Κάθε τόσο με απειλούσαν ότι θα μου προκαλέσουν όλο και μεγαλύτερο πόνο. Να ομολογήσω όμως τι; Κάτι που δεν ήξερα ούτε κι εγώ ο ίδιος. Και μάλλον ούτε κι η Ιζαμπέλλα. Σταγόνες έπεφταν από την οροφή, που μύριζαν χώμα και μούχλα. Κι οι τοίχοι γύρω μου επίσης φαγωμένοι από την υγρασία. Κατ’ αρχήν με άφησαν να περιεργαστώ όσο προσεκτικότερα μπορούσα τους σφιγκτήρες των αντιχείρων, των δαχτύλων των ποδιών, των αστραγάλων και των κρανίων. Μου έδειξαν τον ισπανικό όνο, όπου ο ατυχής αναβάτης υποχρεωνόταν να καθίσει πάνω στην αιχμηρή ακμή ενός κατακόρυφου καδρονιού, και στη συνέχεια, με την ανάρτηση από τα άκρα του σώματος ολοένα αυξανόμενων βαρών, υποβαλλόταν σε ένα αργό αλλά σταθερό σχίσιμο της έδρας του, των οπισθίων του και των αμαρτωλών – τι άλλο; - γεννητικών του οργάνων. Μου έδειξαν την καρέκλα του Ιούδα, ένα κώνο, ο οποίος πάνω κάτω είχε τον ίδιο σκοπό, καθώς κατέβαζαν πάνω στην κορυφή του το θύμα δεμένο χειροπόδαρα και σε μια τέτοια στάση ώστε η μιασμένη τρύπα του – στην περίπτωση των γυναικών υπήρχε μια ευχάριστη για τους δήμιους δυνατότητα επιλογής – να οδηγηθεί με ακρίβεια πάνω της, λυτρώνοντας το θύμα από τα υποτιθέμενα δαιμόνια.
"

Copyright by Markos-the-Gnostic

404

μια ροή από το ιερό στο ιερό
εκεί όπου πολλές ίνες
χαμογελούν σαν πλεξούδες
και η ηχώ παύει να ακούγεται
προδομένη
σαν το μουνί
που αν και φτιαγμένο να τα περιέχει όλα
χάσκει
προσμένοντας ιδανικούς φαλλούς

Θόρυβος

Ήταν βέβαιος. Όλη τη νύχτα ακουγόταν ο ίδιος θόρυβος. Ένας αχαρακτήριστος θόρυβος. Μόνο με ουλή μπορούσε να παρομοιαστεί.
Εφτά υπόκωφοι κρότοι σε σχήμα δυσειδούς αφιέρωσης. Και μάλιστα συμπλεγμένοι σε σχήμα έντονα ανοδικής ορτανσίας. Οι πέντε από αυτούς την αγαπούσαν. Ο έκτος ήταν παγερά αδιάφορος. Ο έβδομος ήταν τυραννικά ερωτικός. Με μια μανία αφόρτιστα εριστική. Και ένα απίστευτο ενδιαφέρον για τις φιλοσοφικές της καταβολές. Τον ένοιαζε περισσότερο η ροή των υγρών του αιδοίου της, τα οποία σχημάτιζαν χαοτικούς σχηματισμούς, ένα είδος τάξης φτιαγμένο από αταξία. Σαν τη ματιά της που εστιαζόταν σε λευκά τοπία ανάγλυφα λαβυρινθώδη με κλίση πάντοτε δυτική, εκεί που τα σαρκοβόρα γνωρίζουν ότι γεννιέται ο θάνατος…

Από το «Αιδοία σε εξέλιξη» του Philip Orlafson, μτφτ. Νίκου Νικολάου, εκδ. «Δύο», Καβάλα, 2008

ΕΡΩΣ

(Eros, Attic red-figure bobbin, ca 470 BC-450 BC, Louvre CA1798)

Από το Γνωστικό Ευαγγέλιο του Θωμά:
«
Ο Ιησούς λέει: Αν η σάρκα δημιουργήθηκε εξ αιτίας του πνεύματος, είναι ένα θαύμα – αλλά αν το πνεύμα εξ αιτίας του σώματος, θα ήταν θαύμα θαυμάτων
»
(Γνωστικά Ευαγγέλια, Μτφρ. Γ. Μπαρουξή, Εκδ. Ποντίκι, 2009)

Κι εγώ συμπληρώνω:
Αν η εξέλιξη ξεπερνά πλέον τα απλά μετρήσιμα βιοφυσικά όρια, και φέρνει στο προσκήνιο μορφές τόσο πολύπλοκες όπως η συνείδηση [πνεύμα], τότε το μόνο που αισθάνεται η απλή ατομική νοητικότητα είναι ένα δέος και απόλυτη αδυναμία να οριοθετήσει και να γνωρίσει και τον κόσμο και τον εαυτό.
Η γνώση, το μεγάλο ζητούμενο κάθε γνωστικού του παρελθόντος αλλά και του παρόντος, μοιάζει πλέον σαν άπιαστη χίμαιρα και το κενό ανάμεσα στους ανθρώπους και τους άρχοντες των σφαιρών, όπως και το κενό ανάμεσα στους άρχοντες των σφαιρών και τους άρχοντες των ουρανών, όπως και το κενό ανάμεσα στους άρχοντες των ουρανών και τον Έρωτα, τον κυρίαρχο θεό των πάντων, ανυπέρβλητο.
Μοιάζει όμως, δεν είναι. Γιατί η πρακτική έχει δοθεί, καθώς ο Έρωτας έχει διαχυθεί μέσα σε κάθε μορφή και καλεί εντός του, αργά ή γρήγορα τα πάντα…

Η δέσποινα των λογισμών

Beata Beatrix by Dante Gabriel Rossetti

Του έριξε μια κλεφτή ματιά. Εκείνος είχε ήδη εστιαστεί στο κυλοτάκι της, που προεξείχε λίγο πάνω απ’ το παντελόνι. Μαύρο βαμβακερό. Δεν ενδιαφερόταν ούτε καν να της μιλήσει. Θα ήθελε από εκείνην, αν ήταν δυνατόν, να του τον έβγαζε έξω, να του τον ρούφαγε, εκείνος να της έγλυφε όλα τα εξαιρετικά σημεία της και μετά να της τον έβαζε με δύναμη σχεδόν βίαια. Πώς θα χαρακτηριζόταν άραγε μια τέτοια πράξη; Ούτε ερωτική, ούτε καν σεξουαλική, ίσως ένα απλό γεγονός μέσα στον κόσμο των μουνιών και των καυλιών, πολύ μακριά από τον ενοχικό και προβληματικό κόσμο των ανθρώπων.
Όλη αυτή η διάθεση του ήταν σφιχτά πλεγμένη και με μια άλλη διάθεση ακραία ρομαντική. Θεωρούσε την είσδυση και την περιοδική τριβή των οργάνων τον τελευταίο τροχό μιας διαδικασίας γεμάτης από νοήματα, συναισθήματα, υπόνοιες, επιφυλάξεις, βλέμματα, μυρωδιές και αγγίγματα. Κυρίως τον ενδιέφερε η επιθυμία, η επιθυμία για εκείνην, μια επιθυμία έξω από τους περιορισμούς του χώρου και του χρόνου, ούτε καν τους βιολογικούς περιορισμούς αυτής της ζωής. Θα του αρκούσε για να είναι ευτυχισμένος, ακόμη και μόνο να την έβλεπε, ακόμη και να μη την άγγιζε ποτέ. Θα άντεχε ακόμη και αν την έχει δει μόνο μια φορά, κι από τότε θα της ήταν απόλυτα αφοσιωμένος, πιστός υπηρέτης της, αντλώντας ζωτικότητα μέσα από τα συναισθήματα του και τις σκέψεις του για εκείνην. Και φυσικά θα θυσίαζε τα πάντα γι’ αυτήν, ακόμη και τη ζωή του, μια και η ουσία της ζωής, δηλαδή η ουσία του έρωτα, υπερβαίνει τα όρια της φθαρτής σάρκας.

Τελικά η υπέρογκη καύλα του διηθήθηκε μέσ’ από την παρθενική αυτή φαντασίωση και το μουνί της μετατράπηκε σε ένα άγιο δισκοπότηρο, που αντί για σπέρμα μάζευε πλέον μέσα του τη λαχτάρα της υποταγής του στη δέσποινα των λογισμών του.

(Απόσπασμα από την ‘Ερωτική Φαντασίωση’ του Victor Flagman, Εκδόσεις ‘Οργή’, Μτφρ. Στράτος Ιωαννίδης, Αθήνα, 1995)

392

ήταν καθισμένη
διαγώνια
σε μια τομή ασφυκτική
διαιρεμένη σε νυχτερινούς τομείς
ερωτικά ισόπλευρη

Νάρκισσος ο αυνανιστής

(Caravaggio: Narcissus)

Ο Νάρκισσος ήταν, σύμφωνα με την Ελληνική Μυθολογία, Βοιωτός, γιος της Νύμφης Λειριώπης και του ποταμού Κηφισού.
Κατά μια εκδοχή, καθισμένος κοντά σε μια πηγή, είδε το πρόσωπό του να αντικατοπτρίζεται μέσα στα νερά της πηγής. Ελκύστηκε τόσο πολύ από τη μορφή του, που αποπειράθηκε, βυθίζοντας το βραχίονα του στο νερό, να τη συλλάβει. Μάταια προσπαθούσε παραμένοντας αέναα στην ίδια θέση, μέχρι που πέθανε από μαρασμό. Στη θέση εκείνη μετά από λίγο φύτρωσε το ομώνυμο άνθος, ένα λευκό λουλούδι με χρυσό στεφάνι στο κέντρο.
Κατά μια άλλη εκδοχή, αυτή του Οβίδιου ("Μεταμορφώσεις", ΙΙΙ 342), ο Νάρκισσος καθόταν στις όχθες ενός ποταμού και θαύμαζε το αντικαθρέφτισμα του μέσα στα νερά χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία στη Νύμφη Ηχώ και τα ερωτικά της καλέσματα. Κι αυτό συνεχιζόταν αέναα, με αποτέλεσμα η φωνή της Ηχούς να εξασθενεί όλο και περισσότερο, μέχρι το οριστικό της σβήσιμο και στη συνέχεια το θάνατο από εξάντληση και του ίδιου του Νάρκισσου.
Με αφορμή αυτή την ιστορία – εικόνα, έγινε το όνομα του Νάρκισσου ένας όρος με τον οποίο αποδίδεται όλη η κατάσταση της λατρείας του ανθρώπου για τον ίδιο του τον εαυτό, η οποία εκδηλώνεται ως βαθιά γνώση, απόλυτος έρωτας και απέραντη ηδονή. Είναι κάτι σαν την ποιητική εκδοχή του αυνανιστή, ο οποίος, ελεύθερος από τις έγνοιες των σχέσεων και των δεσμεύσεων, βυθίζεται σε μια ακραία προσωπική ικανοποίηση μέσα σε συνθήκες απόλυτης αυτάρκειας.
Η σχετική αναφορά στην Παλαιά Διαθήκη, απ’ όπου και προέκυψε ο όρος ‘αυνανισμός’, είναι η ιστορία του Αυνάν:
«Και είπε ο Ιούδας στον Αυνάν. Κάνε έρωτα με την γυναίκα του αδελφού σου και γκάστρωσε την για να αφήσεις απογόνους για τον αδελφό σου. Όμως ο Αυνάν σκέφτηκε ότι δεν θα θεωρούνταν δικοί του οι απόγονοι κι έτσι, όποτε έκανε έρωτα με την γυναίκα του αδελφού του, εκσπερμάτιζε στην γη, για να μην χαρίσει απογόνους στον αδελφό του. Και φάνηκε πονηρό στο <Θ>εό αυτό που έκανε και τον σκότωσε και αυτόν».
Και πάλι η ομορφιά, η χαρά, και η λεπτότητα του έρωτα των ελληνικών μυθολογικών κειμένων σε αντιπαράθεση με τις σκληρές τιμωρίες ενός αιμοσταγούς διεστραμμένου θεού για κάθε ‘αμαρτωλή’ ευχαρίστηση.
Τι είναι διαχρονικά ο Νάρκισσος; Εκείνος που ηδονίζεται απλά και μόνο με το ότι υπάρχει. Καυλώνει με τη ζωή ανεξάρτητα από τις διαδικασίες και τις δεσμεύσεις. Αντιστρέφει, υποστρέφει και διαστρέφει το ζωτικό του ρεύμα. Γίνεται πομπός και δέκτης των σεξουαλικών του σκιρτημάτων και φαντασιώσεων. Το αρσενικό βρίσκει το ελλείπον αιδοίο παντού και το φτιάχνει με το χέρι του, το στρώμα του ή όποια άλλη επιφάνεια ή οπή σκαρφιστεί. Και το θηλυκό επανευρίσκει το ελλείπον πέος, επίσης παντού, στα δάχτυλα της, σε όλα τα φαλλόμορφα λαχανικά, στα πάσης φύσεως αξονικά εξογκώματα. Για τον Νάρκισσο όλα γύρω του είναι μουνί. Για την Νάρκισσο όλα γύρω της είναι πούτσος.
Το σεξ είναι ζωή αλλά και η ζωή σεξ. Η ανάγκη για βιώματα κορυφώνεται με την αυτό-ζωή δηλαδή το αυτό-σεξ. Το απίστευτο κόλπο του θεού, δηλαδή της φύσης, για πολλαπλασιασμό των υπάρξεων και συνέχιση των ειδών, μέσα από την καύλα, αυτήν την απροσδιόριστη και παράλογη ευχαρίστηση σε βαθμό πόνου, διάλυσης και εξόντωσης, ακυρώνεται μέσα από μια πράξη, η οποία αφαιρεί τον ύπουλο στόχο και κρατά το δόλωμα, το μέσο. Είναι δυνατόν άραγε μια τόσο μεγάλη ύβρις να περάσει ατιμώρητη; Μόνο αν ο αυνανιστής περάσει από το 1 στο άπειρο χωρίς το βήμα και τη σκέψη του 2.
Ο γνήσιος αυνανιστής είναι ουσιωδώς ένας εκφραστής της Παρμενίδειας θέσης του Ενός, του συμπαγούς όντος που καλύπτει το Παν, του Ενός που ταυτόχρονα είναι το Άπειρο. Τη στιγμή του οργασμού του, ο συνειδητός αυνανιστής χώνει το πέος του σε κάθε καμπυλόμορφη δομή, σε κάθε κοιλότητα που το κέντρο της είναι παντού και η περιφέρεια της πουθενά. Όπως και η συνειδητή αυνανίστρια προσφέρει το αιδοίο της σε όλες τις ευθείες του σύμπαντος, σε κάθε αγριάδα, σε κάθε ανωμαλία και σε κάθε προεξοχή.

376

δεν είναι τα θαύματα που μας προκαλούν
αλλά η περιοδική παλινδρόμηση
η φαινομενική ομοιομορφία
και κυρίως
η δήθεν οικειότητα του αέρα

dream-8

Και τώρα αγαπητοί φίλοι, το όνειρο μιας φίλης (Μ/LL) . Νομίζω ότι αντικατοπτρίζει εντελώς αρχετυπικά τον μύθο του Νάρκισσου. Θεωρώ ότι ο Νάρκισσος εκφράζει όχι τη λατρεία του εαυτού, αλλά αντίθετα το άπλωμα του εαυτού, καθώς αυτός γίνεται σύμβολο του Σύμπαντος, της μόνης υπάρχουσας μορφής

"
Παρατηρούσα το κτήριο απέναντι από το σπίτι μου. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο, με ένα κήπο υπερυψωμένο σε δυο επίπεδα. Ο κήπος ήταν γεμάτος σε όλη του την έκταση, και στα δυο του επίπεδα, από κοριτσάκια 5 ως 10 ετων, ιδιαίτερα όμορφα, άτακτα και σπιρτόζικα, καθώς και γατάκια.
Ένα απ’ τα κοριτσάκια επέμενε ότι μου μοιάζει. Σε μια επόμενη στιγμή βρίσκεται στο δικό μου χώρο απ’ όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή παρατηρούσα τον χώρο του. Το παίρνω στην αγκαλιά μου. Θέλω να το παρατηρήσω για να κρίνω κατά πόσο όντως μου μοιάζει. Πλησιάζω τον καθρέφτη. Παθαίνω σοκ από το θέαμα του εαυτού μου. Βλέπω μια κοπέλα πανέμορφη. Με απασχολεί τόσο αυτό που βλέπω που ξεχνώ το κοριτσάκι που κρατάω στην αγκαλιά μου. Μέχρι που ξεχνάω και τον ίδιο τον εαυτό μου, γιατί αυτό που βλέπω δεν είναι τόσο ο εαυτός μου, αλλά ένα όν που αποτελεί την προσωποποίηση της ομορφιάς, της νεότητας, της αθωότητας, εν ολίγοις της αφθαρσίας.

"