δεν είναι τα θαύματα που μας προκαλούν
αλλά η περιοδική παλινδρόμηση
η φαινομενική ομοιομορφία
και κυρίως
η δήθεν οικειότητα του αέρα
Saturday, January 17, 2009
Tuesday, January 13, 2009
dream-8
Και τώρα αγαπητοί φίλοι, το όνειρο μιας φίλης (Μ/LL) . Νομίζω ότι αντικατοπτρίζει εντελώς αρχετυπικά τον μύθο του Νάρκισσου. Θεωρώ ότι ο Νάρκισσος εκφράζει όχι τη λατρεία του εαυτού, αλλά αντίθετα το άπλωμα του εαυτού, καθώς αυτός γίνεται σύμβολο του Σύμπαντος, της μόνης υπάρχουσας μορφής
"
Παρατηρούσα το κτήριο απέναντι από το σπίτι μου. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο, με ένα κήπο υπερυψωμένο σε δυο επίπεδα. Ο κήπος ήταν γεμάτος σε όλη του την έκταση, και στα δυο του επίπεδα, από κοριτσάκια 5 ως 10 ετων, ιδιαίτερα όμορφα, άτακτα και σπιρτόζικα, καθώς και γατάκια.
Ένα απ’ τα κοριτσάκια επέμενε ότι μου μοιάζει. Σε μια επόμενη στιγμή βρίσκεται στο δικό μου χώρο απ’ όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή παρατηρούσα τον χώρο του. Το παίρνω στην αγκαλιά μου. Θέλω να το παρατηρήσω για να κρίνω κατά πόσο όντως μου μοιάζει. Πλησιάζω τον καθρέφτη. Παθαίνω σοκ από το θέαμα του εαυτού μου. Βλέπω μια κοπέλα πανέμορφη. Με απασχολεί τόσο αυτό που βλέπω που ξεχνώ το κοριτσάκι που κρατάω στην αγκαλιά μου. Μέχρι που ξεχνάω και τον ίδιο τον εαυτό μου, γιατί αυτό που βλέπω δεν είναι τόσο ο εαυτός μου, αλλά ένα όν που αποτελεί την προσωποποίηση της ομορφιάς, της νεότητας, της αθωότητας, εν ολίγοις της αφθαρσίας.
"
"
Παρατηρούσα το κτήριο απέναντι από το σπίτι μου. Πρόκειται για ένα διώροφο κτήριο, με ένα κήπο υπερυψωμένο σε δυο επίπεδα. Ο κήπος ήταν γεμάτος σε όλη του την έκταση, και στα δυο του επίπεδα, από κοριτσάκια 5 ως 10 ετων, ιδιαίτερα όμορφα, άτακτα και σπιρτόζικα, καθώς και γατάκια.
Ένα απ’ τα κοριτσάκια επέμενε ότι μου μοιάζει. Σε μια επόμενη στιγμή βρίσκεται στο δικό μου χώρο απ’ όπου μέχρι εκείνη τη στιγμή παρατηρούσα τον χώρο του. Το παίρνω στην αγκαλιά μου. Θέλω να το παρατηρήσω για να κρίνω κατά πόσο όντως μου μοιάζει. Πλησιάζω τον καθρέφτη. Παθαίνω σοκ από το θέαμα του εαυτού μου. Βλέπω μια κοπέλα πανέμορφη. Με απασχολεί τόσο αυτό που βλέπω που ξεχνώ το κοριτσάκι που κρατάω στην αγκαλιά μου. Μέχρι που ξεχνάω και τον ίδιο τον εαυτό μου, γιατί αυτό που βλέπω δεν είναι τόσο ο εαυτός μου, αλλά ένα όν που αποτελεί την προσωποποίηση της ομορφιάς, της νεότητας, της αθωότητας, εν ολίγοις της αφθαρσίας.
"
Subscribe to:
Posts (Atom)