Όλη η δημιουργία εκδιπλώθηκε μέσα από ένα πρωταρχικό αιδοίο, το οποίο υπέστη ένα τρομαχτικό και αδυσώπητο οργασμό. Από ποιον; Από τον ίδιο του τον εαυτό, εφόσον τίποτε άλλο δεν υπήρχε πέραν αυτού. Και επειδή, όπως μας θυμίζει και η παρμενίδεια θέση,
«ό,τι υπάρχει δεν μπορεί παρά να υπάρχει πάντα και ό,τι δεν υπάρχει ούτε και ποτέ θα υπάρξει»
όλη αυτή η δημιουργία ‘κοιμόταν’ μέσα στο πρωταρχικό αυτό αιδοίο μάλλον σε μακαριότητα.
Ένας αυτό-αυνανισμός λοιπόν του αιδοίου φέρνει στο φως το παν.
Και κάποια στιγμή εμφανίζονται σε κάποιες περιοχές του παντός τα φύλα, αυτή η παράξενη εφεύρεση, με σκοπό την εξέλιξη και τη συνειδητοποίηση.
Η πράξη ένωσης των φύλων είναι μια μακρινή ανάμνηση και επανάληψη του αρχικού οργασμού. Όσο δυνατή όμως και να είναι, δεν μπορεί ποτέ να φτάσει τη δυναμική της αυτό-ικανοποίησης, όπου τα κύματα της ενέργειας παράγονται και αναλίσκονται σε ένα κλειστό βρόχο συντονισμού, όπου η ένταση όλο και ενισχύεται φτάνοντας σε απειροστό βαθμό. Αυτός ο απειροστός βαθμός θυμίζει την πρωταρχική έκρηξη δημιουργίας του Σύμπαντος (big bang).
Στο πνεύμα αυτό, η κατά μόνας ηδονή είναι το μικροκοσμικό αντίστοιχο της κοσμικής δημιουργίας, και η σεξουαλική πράξη μια αδύναμη μίμηση, η οποία προέκυψε από την αναγκαιότητα της εξέλιξης.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
όλα από μέσα μας ξεκινούν κι όλα εκεί καταλήγουν. σύμπαντα μέσα στο σύμπαν που κατασκευάζουν γαλαξιακούς οργασμούς που με τη σειρά τους γεννούν τ'άστρα...
φιλιά βρόχινα...
ναι όντως η βία των αστρικών γεννήσεων και καταστροφών είναι ένας μακρο-κοσμικός οργασμός
και μετά την πράξη αδύναμη μίμηση?
στο πνεύμα αυτό, μόνο στο πνεύμα αυτό...
η σεξουαλική πράξη, σε ένα άλλο πνεύμα, είναι η σύγκρουση δυο αλληλοσυμπληρούμενων ετερόνομων βιαιοτήτων, σε περιβάλλον αδυσώπητης τρυφερότητας, και η κατάληξη μια βόμβα μεγατόνων κατά πολύ ισχυρότερη από την ατομική 'απασχόληση', αλλά μόνο στη περίπτωση αλληλο-συμπλήρωσης, ειδ' άλλως είναι αδύναμη, αδυνατότατη μίμηση...
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι!!!
χαχα!!!
Οπερ μεθερμηνευόμενον, ό,τι και να κανουμε, μαγκουφηδες θα είμαστε, αφου αυτη είναι η φύση μας! Το ερωτημα είναι, και νομιζω η απαντηση βρισκεται σ'αυτο που ζουμε ολοι μας, αν ως νοήμονα οντα αρκουμαστε στην καταμονας ηδονη, σωματικη ΄ή πνευματική, ή τολμαμε την υπερβαση.Κι αυτη η υπερβαση μαλλον είναι, δεδομενου του κειμενου σου, αντιστροφη της Πλατωνικης ιστοριας της σπηλιας: εκει οι σκιες που δημιουργουσε η φωτια στο σπηλαιο ήταν απεικασματα/είδωλα των αληθινων όντων που βρισκονταν στην επιφανεια της γης, εδω, η αλήθεια της κατα μονας πορείας, θα νικηθει(;) απ΄την δυαδικότητα.Αμαν, θα μας δαγκώσει ο αρχι-ιδεαλιστης!
aub, ωραία αυτή η οπτική που ανοίγεις. εγώ άλλωστε γράφω για πρόκληση, και μ αρέσουν όταν διανοίγονται νέες προοπτικές.
κι εγώ λοιπόν συμφωνώ και επαυξάνω για την υπέρβαση μέσα από το ΔΥΟ που εκείνη τη στιγμή όμως (τη φοβερή στιγμή της ένωσης)διασπάται η ασυνέχεια του δυισμού και αναδύεται ένα νέο ον (?)
κι ας πάμε στον αυνανισμό, εκεί η δυαδικότητα, η ένωση και η ανάδυση πλάθονται μέσα στον κόσμο των φαντασιώσεων.
πολλές φορές η φαντασία είναι ανώτερη απ την πραγματικότητα.
αλλά βέβαια σε κάποιες περιπτώσεις η πραγματικότητα ξεπερνάει κάθε φαντασία...
και στα παράλληλα σύμπαντα, τι;
μήπως τελικά το πρωταρχικό αιδοίο ανήκει μάλλον σε μια τρομερή αρχέγονη βασίλισσα μυρμηγκιών, που σπέρνει μονάχη τα σύμπαντά της, γονιμοποιημένη από την ορμή του ίδιου της του οργασμού;
λέω τώρα...
;-)
ΥΓ είδες, άργησα αλλά πέρασα και πάλι...
αλλίμονο αν δεν συντονιζόσουν εσύ, μαγική η εικόνα που προτείνεις...
Μαρκούλη, πονηρούλη... Πόσο ωραία ντύνεις-ερμηνεύεις τις μοναχικές-πολύτιμες αυτο-συνευρέσεις του ατόμου με το συμπαντικό-αρχέγονο Εγώ του... Για άλλη μια φορά, νόμίζω, διήνοιξες μια πολύ "εποικοδομητική" προοπτική της διδι-άστατης πραγματικότητάς μας...
δουκάκι χαίρομαι που αμέσως μπήκες στο νόημα...
Post a Comment