Κάθε μορφή από τη στιγμή της γέννησης της έχει μέσα της τον σπόρο της καταστροφής της. Ο νόμος της εντροπίας το εγγυάται αυτό.
Εκτός των φυσικών υλικών και βιολογικών μορφών (ορυκτά, φυτά, ζώα, άνθρωποι, κατασκευάσματα του ανθρώπου), και τα νοητικο-συναισθηματικά δομήματα (ανθρώπινη προσωπικότητα, φιλική ή ερωτική σχέση) παρουσιάζουν προβλήματα συνοχής και διατήρησης είτε εκ των έξω, είτε εκ των έσω. Ακόμη δηλαδή και να υπάρχει μια ευτυχής συγκυρία εξωτερικών συνθηκών, το φυσικό ή νοητικο-συναισθηματικό δόμημα εμφανίζει τάσεις αυτό-καταστροφής που αργά ή γρήγορα οδηγεί αναπόφευκτα σε μια διάλυση στα εξ ων συνετέθη.
Ποιος είναι τελικά ο παράδεισος απ τον οποίο βίαια εκβληθήκαμε; Μήπως είναι η ανυπαρξία, η μήτρα κάθε ύπαρξης αλλά και το τελικό καταφύγιο της;
Μήπως η γέννηση, η δημιουργία είναι ένα πείραμα που όσο και να επαναλαμβάνεται είναι ένα παράδειγμα προς αποφυγή; Ποιος όμως είναι αυτός που γεννά ώστε μέσα από την έκβαση αυτού του πειράματος να διδαχθεί; Ο παγκόσμιος νους του Αναξαγόρα; ή μήπως ακόμη και αυτός είναι ένα γέννημα που θα καταβροχθίσει τον εαυτό του;
Αν πίσω από όλα είναι το μη όν (αυτό που δεν υπάρχει), ίσως δεν διδαχθεί ποτέ, εφόσον δεν υπάρχει, και έτσι δεν μπορεί να υποστεί τίποτα. Οπότε αέναα και μάταια θα συνεχιστεί το παιχνίδι της δημιουργίας, όπου ό, τι γεννιέται ούτε θα το έχει αποφασίσει, ούτε θα ξέρει το γιατί. Απλά δεν θα μπορεί να κάνει αλλιώς, γιατί ό, τι δεν υπάρχει δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά μόνο να δοκιμάσει να υπάρξει.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
7 comments:
Μάρκο μου, νέο μπλογκ?
θα σε διαβάσω αύριο, με ηρεμία!
φιλάκια!
Ας υπάρξουμε από σήμερα λοιπόν σαν αυτόφωτες στιγμές...γεια σου Μάρκο
ναι lucy, ένα blog που ενδιαφέρει όο και λιγότερους, αλλά οκ εν τω πολλώ το ευ
l-t, αυτόφωτες στιγμές ε; πόλύ ενδιαφέρον, κάθε μια τέτοια στιγμή θα μπορούσε να περικλείει όλο τον κύκλο από την ανυπαρξία στην ύπαρξη και ξανά πίσω στην ανυπαρξία. το τελικό αποτέλεσμα είναι μηδέν, αλλά ένα ολοκληρωμένο μηδέν
Εκδιωχτήκαμε απ' τον Παράδεισο της άχρονης, αιώνιας ύπαρξης μας για να ζούμε την κόλαση του χρόνου που μετράει αντίστροφα απ' τη στιγμή που γεννιόμαστε...
σωστά μεταφυσική μου αλώπηξ, μετράει αντίστροφα, πολύ σωστά
Όταν το τέλος είναι η υπόσχεση της αρχής...
Και η αρχή η γέννεση του τέλους...
Ο παράδεισος πρέπει να βρίσκεται κάπου στη "μέση".
Την καλημέρα μου.
Μεγαλειώδες το καταληκτικό συμπέρασμά σου Μάρκο μου... Εξάλλου, και ο μεγάλος Νίκος Καζαντζάκης το είχε εκφράσει πιο εκκοσμικευμένα "Ξεκίνησα από ένα σκοτεινό σημείο, τη Μήτρα. Οδεύω σε ένα άλλο σκοτεινό σημείο, το Μνήμα".
Post a Comment