Dream 7 (Shadow-play) - Weirdo

Ακολουθεί το πολύ ατμοσφαιρικό όνειρο μιας φίλης, της weirdo (http://sweet-and-tender-hooligan.blogspot.com/), της μόνης που ανταποκρίθηκε στην πρόσκληση των ονείρων σας...

Ξέρεις πώς είναι. Να νιώθεις το σώμα σου εδώ, αλλά το μυαλό να ντοπάρει τις αισθήσεις σου, να σε παρασύρει αλλού..
Σε είδα ξανά. Εμφανίστηκες απ’ το πουθενά, όταν ο χρόνος σταμάτησε σε μια μέρα που θυμάμαι πως δεν έδυσε ποτέ.. Σε ένιωσα. Με έπιασες απ’ το χέρι σιωπηλός κι εγώ σ’ ακολούθησα χωρίς να ρωτήσω. Το ίδιο γκρίζο γύρω μας, όπως τότε.. Περπατούσαμε κι άκουγα την ανάσα σου αργή, βαθιά, ώσπου η καρδιά μου συγχρονίστηκε στον δικό σου χτύπο.
Κοίταξα κάτω κι είδα το έδαφος στα πόδια μας να αλλάζει χρώματα. Ζαλίστηκα, σε τράβηξα να σταματήσουμε.. « - Μην κοιτάς χαμηλά.. Ψηλά κοίτα..» Δεν μου μίλησες. Ποτέ δεν μου μίλησες.. Όμως εγώ αφουγκραζόμουν τον ψίθυρο της ψυχής σου κάθε φορά που σε κοιτούσα στα μάτια, ακόμη κι όταν μπορούσα να φαντάζομαι μόνο την παρουσία σου πίσω από τοίχους..
Έκλεισα τα δικά μου προσπαθώντας να φυλακίσω τη στιγμή, καθώς τα άκρα μου βυθίζονταν στη δίνη μιας πρωτόγνωρης υγρής αίσθησης. Ένα αδιάβροχο κύμα ηλεκτρισμού άρχισε να διαπερνά τις φλέβες μου. Νοσταλγία μιας ανάμνησης που δεν πρόλαβα να αποκτήσω.. Τίποτα δεν έβγαζε νόημα, όμως αισθανόμουν όλους τους σωστούς λόγους για να είναι αληθινό. Μου κρατούσες το χέρι κι ήμουν ζωντανή.
Κενά μνήμης και αλλαγή καρέ.. Ποιος είναι πιο δυνατός τελικά; Πίσω στο γκρίζο. Η καρδιά μου ακίνητη. Αθόρυβη. Χωρίς χρώμα. Και τα χέρια μου πάλι άδεια…

Ήθελα να φωνάξω. Προσπάθησα. Όμως ακόμη κι αν ξυπνούσα, ήξερα πως δεν θα μ’ άκουγε κανείς..